کندوان نماد سازندگی و همت ایرانی

“دل کوه را شکافته بودند؛ بیش از ربع ساعت از تونل مزبور می‌گذشتیم که امیرحسین‌خان نوه سپهسالار که مادرش خانم محترم‌السلطنه او را با لـله و پرستار تربیت کرده بود، چنان به وحشت افتاده بود که وقتی از آن طرف تونل خارج شدیم نفس راحتی کشیده، بلند بلند گفت: «الهی شکر.» من البته این تونل را وقتی می ساختند تا دهنه سمت تهرانش را دیده بودم زیرا کامیون وانت من که قبلا با شراکت با غلامرضا نورس مقدم خریده بودم چند ماهی در اینجا سمنت می آورد که به نرخ آن روز ماهی سی‌هزار ریال از این بابت به ما پول می رسید که توانستیم اقساط بدهی آن را بابت قیمت کامیون به شرکت سعد و پسران بدهیم، یک مرتبه با نوری مقدم تا لب تونل آمده بودیم. آن روز این یک کار عجیب و غریب بود که بشود چند فرسخ طوری از دو سمت کوه دل آن را شکافت که اولا خط مستقیم درآمده به‌هم وصل شود. ثانیا سقف کوه نریخته، کارگران و مهندسان را نکشد. مهندس ساختمان و مهندس ناظر آن هم خارجی بودند. گویا دو شرکت دانمارکی یا سوئدی بودند که قرارداد ساخت آن را داشتند و کار ساختمان این تونل هم که نظر به نبودن بودجه‌ای برای آن دارای عرض کمی است که یک طرفه وسائط نقلیه از آن عبور و مرور می‌کند، چهار سال طول کشید یعنی از ۱۳۱۴شروع شد و در سال ۱۳۱۷پایان یافت. راه مزبور قبل از احداث این تونل یک راه تابستانی بود، زیرا از آبان ماه تا اردیبهشت ماه قله کندوان دچار بوران‌ها و برف‌ها و یخبندان‌ها بود که به کلی بند می‌آمد و دیگر قابل عبور ومرور نبود.”